Rosja сzerpie same korzyści z wymiany Sawczenko

Wymiana obywatelki Ukrainy Sawczenko na obywateli Rosji Aleksandrowa i Jerofiejewa wywołała w Rosji mieszane reakcje. Jest to szczególnie widoczne na tle wiwatującej Ukrainy, której rząd z okazji powrotu Sawczenko ogłosił święto narodowe. Więc dlaczego, doskonale o tym wiedząc, Władimir Putin mimo wszystko podjął decyzję o ułaskawieniu?

Negocjacje dotyczące ewentualnej wymiany trwały już od dłuższego czasu. Od prawie dwóch lat Sawczenko jest symbolem „ukraińskiego oporu wobec rosyjskiej agresji”. O jej losie rozmawiali z Putinem zarówno europejscy liderzy, jak i amerykańscy przywódcy, pisze gazeta „Wzgljad”.

Rosyjskie władze kategorycznie odmawiały uwolnienia Sawczenko, a dopiero po ogłoszeniu wyroku zaczęli dopuszczać możliwość jej wymiany. Pytanie — na kogo. Opinia publiczna nie uznaje Aleksandrowa i Jerofiejewa za równoważną wymianę. A jednak doszła ona do skutku. Dlaczego?

Na początek minusy. Cała historia z Sawczenko początkowo postrzegana była przez rosyjskie społeczeństwo jako przykładowe ukaranie tych, którzy zabijają ludzi w Donbasie. Ona stała się symbolem karnej operacji Kijowa przeciwko Donbasowi. Jej wyrok tak też był postrzegany przez opinię publiczną. Pod wieloma względami takiej percepcji sprzyjała także nadmierna uwaga poświęcana tematowi Sawczenko w rosyjskich mediach. Na Zachodzie i na Ukrainie z Nadii zrobiono bohatera. A w Rosji z Aleksandrowa i Jerofiejewa nie zrobiono bohaterów, nie uruchomiono kampanii na rzecz ich uwolnienia. Nie dlatego, że nie umiemy walczyć o swoich, a dlatego, że Rosji nie były potrzebne dowody swojej słuszności, a już tym bardziej zwycięstwa nad Kijowem.

Sawczenko jest dla Zachodu narzędziem presji na Rosję, instrumentem do tłoczenia antyrosyjskiej histerii w społeczeństwie dla Kijowa. Dla Rosji z Ukrainą i tak wszystko jest jasne. Tam ma miejsce straszna tragedia. Do władzy doszły rusofobiczne, marionetkowe i antynarodowe siły, trwa rozpad państwa i wojna domowa.

Kreml oskarżany jest o to, że uległ presji ze strony Zachodu, że stawia swoje geopolityczne kombinacje ponad morale i moralność: „jak można, mówili, jest zabójczynią, a teraz ją puszczają?”. Putin to wszystko rozumie. I nie ma wątpliwości, że przy podejmowaniu decyzji ważną rolę odegrały względy geopolityczne. Właśnie dlatego Putin zdecydował się na wymianę — rozumiejąc całą stratę, którą poniesie on w oczach opinii publicznej, postawił na pierwszym miejscu tę korzyść, którą przyniesie to posunięcie.

Po pierwsze, temat Sawczenko trzeba było zamknąć, to znaczy usunąć powód do ataków zachodnich mediów i polityków na Rosję. Wymiana Sawczenko to przede wszystkim element gry z Europą, a nie z Kijowem. I stoi on w jednym rzędzie z niekończącymi się rozmowami na temat etapów wypełnienia porozumień z Mińska. Donbas jest całkowicie stracony dla współczesnej Ukrainy, kontrolowany zza oceanu, ale wokół porozumień z Mińska trwa ciągła gra.

Dlatego zarówno Europa, jak i Rosja chcą tego samego — zrobić tak, aby można było złożyć sprawozdanie z realizacji „Mińska”. To jest absolutnie niemożliwe, aby przyłączyć Donbas do obecnej Ukrainy, ale trzeba zrobić tak, aby zgodnie z porozumieniami był „postęp”. Pozwoli to krajom europejskim na zdjęcie zasadniczej części sankcji wobec Rosji i przywrócenie normalnych stosunków. Tak, pozostawić zamrożoną sytuację na Ukrainie, ale chociaż bez codziennej groźby wznowienia działań bojowych.

„Postęp” trzeba demonstrować: misję obserwatorów uzbroimy, Kijów zmusimy do przyjęcia praw wyborczych, więźniów uwolnimy. Historia z Sawczenko jest tym samym: „Rosja poszła na ustępstwa, uwolniła deputowanego Parlamentu Europejskiego”. A Putin bierze udział w tej grze — w walce o Europę.

Jest jeszcze jeden motyw: tajne porozumienia, o których możemy tylko snuć domysły. Wczesną wiosną pojawiły się przecieki o tym, że między Moskwą a Waszyngtonem trwają konsultacje na temat możliwości wymiany Sawczenko na rosyjskich obywateli, którzy znajdują się w amerykańskich więzieniach — mowa o Wiktorze Bucie i Konstantinie Jaroszenko. I choć szybko napłynęły zaprzeczenia z obu stron, to jest oczywiste, że nie ma dymu bez ognia.

Biorąc pod uwagę, że zasadnicze pytania dotyczące kryzysu ukraińskiego Kreml woli adresować bezpośrednio do Waszyngtonu, a nie do Kijowa (do suzerena, a nie do wasala), nie będzie zaskoczeniem, jeśli okaże się, że wymiana Sawczenko była wynikiem tajnych porozumień Rosji i USA.