Podróż do Norylska

Dziennikarz argentyńskiego pisma „Infobae” Ricardo Marquina Montañana udał się na północ Rosji, do miasta Norylska, leżącego 2890 km od Moskwy. Według dziennikarza, trafić tam było niełatwo: miasto jest zamknięte, należy otrzymać zaproszenie i pozwolenie od FSB.

Niedawno skończyła swoją działalność tutaj fabryka niklowa, która zdaniem autora stała się symbolem radzieckiej industrializacji, ponieważ właśnie w niej produkowano materiały dla słynnych czołgów T-34, które odegrały ważną rolę w zwycięstwie nad hitlerowskimi Niemcami. 

Jednak, zdaniem autora, ekologiczna sytuacja w mieście pozostawia wiele do życzenia, to zresztą było główną przyczyną zamknięcia fabryki: „Nie ma żadnych wątpliwości, że bez dymu z jej fabrycznych kominów w mieście łatwiej będzie oddychać”. 

Najgłębsza kopalnia w Rosji

W towarzystwie pracowników kompanii „Norylski nikiel” autorowi udało się zejść do jednej z najgłębszych kopalń świata w złożu Tajmyrskij w okolicy Talmach, gdzie wydobywa się nikiel i platynę. Oto, jak opisuje on tę podróż:

„Winda, która wozi górników, jedzie bezgranicznie długo, jak się wydaje, aż do głębokości 1050 metrów. Naszym oczom otwiera się niesamowity labirynt z tysiąca galerii, po których z gruchotem niosą się wagoniki”. 

dziennikarz porozmawiał z windziarzem, migrantem z Tadżykistanu Urumbajem: „Życie tutaj jest dobre, do klimatu można się przyzwyczaić” – mówi. Ale są pewne niedostatki życia na północnych szerokościach: „Bardzo trudno przestrzegać Ramadanu, kiedy słońce zupełnie nie zachodzi”. 

Obojętność wobec zanieczyszczeń

Autor podkreśla na wstępie „surowość” tego kraju, leżącego za polarnym kręgiem: zima trwa tu 10 miesięcy w roku, temperatura spada do −30 ºС a nierzadko sięga −50ºС.

Ponadto, zdaniem dziennikarza, „zanieczyszczenie środowiska naturalnego to stała charakterystyka miejsca, które zostało zajęte w celu wydobycia i przeróbki metali ciężkich. Jest przeznaczone do pracy, a nie do życia. Jednak miejscowi mieszkańcy dość obojętnie odnoszą się wobec apokaliptycznych nagłówków zachodniej prasy, stale nazywających ich miasto „najgorszym miejscem na planecie”. 

Bez względu na istotne zmiany w przemysłowym życiu miasta, jego mieszkańcy, jak zauważa dziennikarz, żyją zwyczajnym życiem: jeżdżą na rowerach, biegają, oraz kąpią się w sztucznych stawach, wykopanych do chłodzenia przedsiębiorstw. Na przykład, pracownicy „Norylskiego niklu” Artiom i Julia, którzy bez względu na brudną wodę na oczach dziennikarza postanowili wykąpać się w niedozwolonym miejscu. Zima w mieście jest zbyt długa, nie można zmarnować ciepłych dni. 

Oto jak autor opisuje widok miasta: „Dziwaczność miejskiego krajobrazu jest określona przez ogromną ilość kominów – wielkich, małych, gigantycznych i maciupeńkich, które wznoszą się absolutnie wszędzie, dlatego, że z powodu wiecznej zmarzliny, która nie zważa na dwa letnie miesiące, nie można rur ukryć pod ziemią, ani na przykład, zbudować fundamentu. 

A jednocześnie w centrum miasta na niewielkim stadionie naprzeciwko miejskiej katedry – na pewno położonej najbardziej na północ na świecie – odbywa się mecz piłkarski, który obserwuje kilkaset osób. Grupa młodych ludzi gra w koszykówkę, dziesiątki dzieciaków biegają między drzewami”. 

Argentyński dziennikarz zauważa dość wysoki poziom życia w Norylsku, ponieważ „pensje w tej tak odległej części państwa są o wiele wyższe niż średnia pensja w Rosji. Za to i w sklepach wszystko jest o wiele droższe – produkty spożywcze i przemysłowe są sprowadzane drogą morską. Okręt z Murmańska idzie przez lody Morza Białego kilka dni, co znacznie podnosi cenę towarów. Ich ceny są nawet znacznie wyższe od cen w stolicy…”.