Rozbieżności, które dzielą Polskę i Unię Europejską

Kanclerz Angela Merkel, prezydent Francji Francois Hollande oraz premierzy Hiszpanii i Włoch Marian Rajoy i Paolo Gentiloni poparli w poniedziałek na spotkaniu w Wersalu Unię dwóch prędkości.

Prezes PiS Jarosław Kaczyński przed spotkaniem w Wersalu jednoznacznie stwierdził, że Europa dwóch prędkości to pomysł na rozbicie Unii Europejskiej. Ale ta różnica zdań sprowadza się nie tylko do tych rozbieżności. Dla radia Sputnik temat ten skomentował politolog i publicysta Konrad Rękas.

— Wewnętrzne zróżnicowanie Unii Europejskiej wskazuje na pewien dysonans między interesami samej politycznej Brukseli, która stała się w realiach istniejącego państwa europejskiego niezależnym czynnikiem politycznym, który zmierza do zwiększenia zakresu swojej władzy, zwłaszcza władzy finansowej i politycznej na terenie Unii, nad różnymi obszarami życia społeczno-gospodarczego, a postawą rządów państw unijnych, które reprezentują swoje interesy, interesy swoich klas i elit politycznych. Oczywiście te dwie grupy nie zawsze są konfrontacyjne, ba, prawie nigdy nie są konfrontacyjne, ponieważ uzupełniają się, dobierając się metodami naturalnej selekcji. Niemniej jednak niekiedy te interesy bywają różne.

Z tego, co obserwujemy w ogóle w krajach unijnych, choćby z faktu, że jeszcze kilka lat temu nie do pomyślenia było postawienie we Francji kwestii referendum opuszczenia Unii przez to państwo, a dziś niezależnie od pozycji czy szans wyborczych Marine le Pen jest to kwestia bardzo poważnie w debacie we Francji omawiana, w tym kontekście należy postawić pytanie, jak Polska powinna się zachować i jak dalej powinna być prowadzona w przypadku, gdyby rzeczywiście Francja również opuściła Unię. Jak należałoby prowadzić politykę polską, jeśliby Unia faktycznie stałaby się projektem jedynie niemieckim.

Otóż PiS być może powinien być zakładnikiem własnego programu wyborczego, czyli tego, gdzie mówiono o potrzebie powrotu do struktury Unii jako wspólnoty jedynie ekonomicznej państw narodowych. I na dobry początek byłby to punkt wyjścia przynajmniej dla prób odbudowy suwerenności gospodarczej i politycznej Polski. Faktem jest, że jest to niemożliwe bez gruntownych reform wewnętrznych. Gospodarka polska w obecnym kształcie faktycznie nie istnieje. Jest tylko częścią gospodarki niemieckiej. Co ma wbrew pozorom swoje strony pozytywne. To uchroniło rynek polski przed głębszymi skutkami kryzysu. Z drugiej zaś strony powoduje, że Warszawa nie może prowadzić żadnej suwerennej polityki, bo jeśli nie zarządza się własną gospodarką, to nie ma żadnych podstaw do suwerenności politycznej.

Powtórzmy, w interesie Polski jest oczywiście osłabienie rządów centralistycznych z Brukseli i przynajmniej przywrócenie zewnętrznego kształtu Unii jako związku państw, a nie hiperpaństwa, a w dalszej kolejności kluczowe jest znalezienie się poza strukturami UE jako pomysłu politycznego, który powoli odchodzi do przeszłości. Spełnił część swoich zadań dla swoich zachodnioeuropejskich twórców. Nie spełnił większości swoich zadań i obietnic wobec Polski i innych krajów członkowskich i jako taki powinien już zostać dawno opuszczony przez kraje Europy Środkowo-Wschodniej, a tym bardziej przez Polskę. I im szybciej przystąpimy do budowania własnej niezależnej polityki zagranicznej, polityki zagranicznej na polu ekonomii również, tym szybciej odzyskamy podstawy do budowy również własnej niezależnej polityki polskiej.