Nazistowskie okręty podwodne w Argentynie. Prawda czy mit?

Źródła* wskazują, że niemiecka flota przywiozła towary i ludzi w tajemnicy podczas i po zakończeniu II wojny światowej oraz że niektóre statki zostały zatopione zaraz po ewakuacji na wybrzeżu Atlantyku.

*Przedstawione poglądy są hipotezą i budzą kontrowersje w różnych kręgach. Opinia rozmówcy może być niezgodna ze stanowiskiem redakcji.

Konspiracja między Niemcami a Zachodem, ucieczka kapitału, ochrona argentyńskiego rządu dla zbiegów, a nawet tajna ucieczka Adolfa Hitlera okrętem podwodnym to tylko niektóre z wniosków, do jakich doszedł pisarz Abel Basti po latach swoich badań.

„Pod koniec konfliktu hitlerowcy zawarli porozumienie z USA za plecami Związku Radzieckiego, który został zdradzony, ponieważ byli sojusznikami, o przeniesienie wszystkiego, co było kapitałem Trzeciej Rzeszy: dewiz, najnowocześniejszej technologii, kapitału ludzkiego, naukowców” — powiedział Sputnikowi Basti.

Ten plan, który został opracowany z wyprzedzeniem przez Hitlera jako plan B przed możliwą klęską w wojnie, rozważałby kilka tajnych programów transferu podczas ewakuacji każdego rodzaju kapitału, które działały jednocześnie, ale niezależnie i tylko nad tymi, którzy wiedzieli, kto był zaangażowany.

„W tym kontekście przeprowadzono kilka ewakuacji okrętami podwodnymi, chociaż kontakt z Argentyną był utrzymywany przez cały konflikt, przywożąc dokumentację, ludzi i delikatny ładunek” — przekonuje naukowiec.

Dlaczego Argentyna? „Ponieważ amerykański kontynent zwracał się ku wsparciu aliantów i biorąc pod uwagę nawiązywanie sojuszy z USA, niewiele jest krajów, które do końca utrzymają neutralność, co czasem kryło w sobie poparcie dla nazistów” — odpowiedział Basti.

Zaraz po wypowiedzeniu wojny przez Brazylię siłom osi w sierpniu 1942 roku Argentyna pozostaje jedynym neutralnym krajem z atlantyckim wybrzeżem do marca 1945 roku, kiedy rząd poddał się międzynarodowej presji i stanął po stronie sił alianckich.

Wojskowa potęga III Rzeszy została wdrożona na lądzie, na morzach i na niebie. Podczas gdy na początku konfliktu nazistowska marynarka wojenna (Kriegsmarine) miała 57 okrętów podwodnych, pod koniec eksperci obliczyli, że ponad 1000 Unterseeboote (lepiej znanych jako U-Booty) wypłynęło z Niemiec.

W lipcu i sierpniu 1945 roku, kilka miesięcy po kapitulacji nazistowskiej armii, dwa U-Booty poddały się w porcie miasta Buenos Aires Mar del Plata: U530 i U977. Ale to był, używając metafory morskiej, tylko wierzchołek góry lodowej.

Według Bastiego oprócz ponad 3000 kilometrów niekontrolowanych plaż, z których Niemcy już przeprowadzili rekonesans od I wojny światowej, istniały także duże pokosy przybrzeżne, które były własnością niemieckich osadników, którzy oferowali naziemne wsparcie logistyczne i podstawową infrastrukturę niezbędną do zejścia z pokładu, załadunku i rozładunku.

„W czasie wojny dochodziło do ruchów tam i z powrotem. Niemcy były zablokowane, a dostarczanie pewnych delikatnych elementów, strategicznych minerałów, było możliwe tylko za pośrednictwem okrętów podwodnych”. Od marca 1945 roku zaczęły przybywać powrotne podróże, więc kilka okrętów zostało zatopionych, aby nie pozostawiać śladów” — powiedział.

„O tych okrętach podwodnych wiele wiemy dzięki odtajnionej dokumentacji argentyńskiej marynarki. W przypadku Caleta de los Loros w Zatoce San Matías w pobliżu miasta Viedma [prowincja Río Negro], tam okręty podwodne zostały zatopione kilka metrów od brzegu w wystarczająco głębokim miejscu, ale nie na tyle, aby ułatwić zejście na ląd” — zapewnił Basti.

„Najbardziej znaczącymi przypadkami są okręty podwodne, które przybyły do argentyńskich portów wojskowych pod ochroną rządu, nie licząc dwóch, które się poddały w Mar del Plata. Ale informacje te są chronione jako tajemnica państwowa, nie zostały odtajnione, więc musimy opierać się na zeznaniach i wersjach epoki” — podsumował.