Ale w 2010 roku okazało się, że neandertalczycy wprowadzili część swojego DNA do ludzkiego genomu. Oznaczało to, że nie różnili się zbytnio od ludzi, a przynajmniej nie na tyle, aby nie znaleźć wspólnego języka. Lawina badań, które nastąpiły po tym odkryciu, pokazały, że neandertalczycy, podobnie jak ludzie, mieli długie dzieciństwo, czasami stosowali dietę wegetariańską, nosili biżuterię, a nawet robili coś w rodzaju makijażu.
Amerykańscy naukowcy z Uniwersytetu w Illinois (USA) i Uniwersytetu w Tybindze (Niemcy) rozprawili się z innym mitem — nadmierną agresją neandertalczyków.
Po zbadaniu szczątków neandertalczyków dowiedziano się, że doznawali obrażeń głowy w takim samym stopniu jak ludzie.
Poprzednie badania, jak wyjaśniają autorzy, opierały się na podejściu opisowym — badano konkretne jednostki i ich obrażenia, ale nie porównywano współczynników urazów.
Naukowcy zebrali bazę danych prac, w których przeanalizowano 295 próbek czaszek neandertalczyków i 541 próbek czaszek wczesnych homo sapiens znalezionych w Europie i Azji. Wiek próbek wynosił 20-80 tysięcy lat. Wzięto pod uwagę tożsamość gatunkową szczątków, wiek w momencie śmierci, liczbę i rodzaj odniesionych obrażeń.
W większości przypadków urazy nie miały charakteru śmiertelnego — ofiary żyły jeszcze przez wiele lat po ich otrzymaniu.
W obu grupach mężczyźni częściej cierpieli z powodu urazów głowy — naukowcy przypisywali to różnicom kulturowym w zachowaniu mężczyzn i kobiet. Ponadto, neandertalczycy częściej odnosili rany w młodszym wieku. Liczba obrażeń w obu grupach była statystycznie podobna, przy czym neandertalczycy, którzy do 30 roku życia odnieśli obrażenia głowy, częściej umierali młodo — być może neandertalczycy ogólnie rzecz biorąc bardziej cierpieli z powodu zwiększonej śmiertelności po urazach, możliwe też, że ludzie byli w stanie lepiej zadbać o rannych.
„Ostatnia opcja może świadczyć o różnicach w sposobie, w jaki neandertalczycy i ludzie dbali o swoich rannych, co mogło doprowadzić do dłuższego życia osób, które doznały urazu” — mówi profesor Katerina Harvati, główny autor badania. „Jednak ta hipoteza jest tylko wstępna i powinna zostać przetestowana”.
Przyczyną urazu mogła być nie tylko przemoc, ale również wypadki na polowaniu lub nieudany upadek.
„Zdecydowanie uważam, że udowodniliśmy, że ci goście nie zabijali się nawzajem, przynajmniej w nie większym stopniu niż ludzie” — powiedział paleoantropolog Fred Smith.
Podkreślił również, że wyniki badań nie były zaskoczeniem, mimo że przez wiele lat naukowcy próbowali podkreślić różnice między ludźmi a neandertalczykami.
Wyniki potwierdzają, że neandertalczycy nie byli narażeni na większe ryzyko urazów głowy w porównaniu do homo sapiens, zgadza się Marta Lahr z University of Cambridge.
W badaniu nie uwzględniono jednak innych typów urazów, co oznacza, że jest jeszcze za wcześnie, aby uznać ten problem za wyczerpany.
Naukowcy podkreślają, że porównywali neandertalczyków właśnie z pierwotnymi ludźmi, ponieważ mieli oni podobny styl życia. Porównywać ich z obecnie żyjącymi przedstawicielami homo sapiens, według naukowców, „byłoby jak porównać jabłka z pomarańczami”. Współcześni ludzie stają wobec zupełnie innych niebezpieczeństw, które mogą prowadzić do inego typu obrażeń, na przykład, wypadków samochodowych.
