Gdzie są największe okręty podwodne „Akuła”

Okręty podwodne były popularne w Związku Radzieckim. Wybudowano różnego rodzaju krążowniki podwodne, które zostały wyposażone w potężne bomby atomowe. Potrafiły uderzać w cele i niszczyć całe miasta oddalone o kilka tysięcy kilometrów.

W przypadku wybuchu wojny taka broń, jak wówczas sądzono, jest niezastąpiona, ponieważ okręty mogą zanurzać się bardzo głęboko w wodzie, aby żaden system nie zauważy ich obecności. Jednym z najbardziej znanych projektów są okręty podwodne „Akuła”, które były największe w historii używania okrętów podwodnych.

Decyzja o stworzeniu największej łodzi podwodnej przyszła na myśl rządowi radzieckiemu po tym, jak ZSRR dowiedział się, że w Ameryce rozpoczęła się budowa okrętów podwodnych „Ohio”, które miały zostać wyposażone w pociski Trident-1. W Związku Radzieckim niemal równocześnie rozpoczęto prace nad stworzeniem łodzi podwodnej projektu 941 „Akuła”. Ta reakcja na działania Stanów Zjednoczonych okazała się dość spektakularna - moc i charakterystyka zasięgu głowic bojowych znajdujących się na „Akuli” były znacznie wyższe, ale z tego powodu rozmiar okrętów podwodnych musiał zostać zwiększony, ze względu na to, że broń atomowa znajdująca się na okrętach podwodnych miała mieć odpowiednią długość i szerokość. Z tego powodu wielkość okrętów ZSRR jest trzy razy większa od amerykańskich okrętów „Ohio”.

Budowa tego kompleksu obronnego obejmowała kilkaset przedsiębiorstw, a takie zamówienie kosztowało rząd bardzo dużo. Specjaliści zbudowali sześć takich okrętów podwodnych. W tym czasie taki rozmach był charakterystyczny dla Związku Radzieckiego. Znaczna część środków została wydana na uzbrojenie, ponieważ w czasach zimnej wojny istniało stałe zagrożenie, jak prawie powszechnie wierzono.

Wszystkie okręty podwodne Projektu 941 „Akuła” pracowały w Marynarce Wojennej przez wiele lat. Nie wystąpiły żadne poważne incydenty z ich udziałem. Inżynierowie wzięli pod uwagę błędy z poprzednich lat, które zostały popełnione podczas budowy „Kurska”, który swego czasu doznał awarii. Okręty zostały umieszczone w pobliżu granicy z Norwegią, w zatoce Nerpiczej.

Jednak upadek Związku Radzieckiego znacząco wpłynął na ich los. Finansowanie tak drogiej broni było nieopłacalne dla nowego kraju, dlatego prawie wszystkie okręty podwodne zostały ostatecznie wycofane z eksploatacji. W tej chwili tylko jeden podwodny okręt „Akuła” nadal pływa po morzach, jest to „Dmitrij Donskoj”, którego eksploatacja, o ile nie zostanie przedłużona, zakończy się w 2020 roku.

Pozostałe okręty podwodne zostały zutylizowane lub przekazane do utylizacji. Ta decyzja została podjęta z udziałem Kanady i Stanów Zjednoczonych, to na ich koszt zniszczono broń. Taka była umowa w ramach Traktatu o globalnej współpracy, na podstawie którego kraje posiadające broń jądrową powinny zminimalizować liczbę broni.

Likwidacja „Zwiozdoczki”, TK-202 i „Simbirska” odbyła się zgodnie z zasadami, podzielona na kilka etapów. Początkowo paliwo jądrowe odcedzono, usunięto także głowice. A potem okręty zostały podzielone na metalowe płyty. Dwa inne okręty, „Archangielsk” i „Siewierstal”, wciąż czekają na utylizację. Ponieważ proces ten jest bardzo niebezpieczny i pracochłonny, konieczne jest zabranie się do niego tylko w pełnej gotowości.