Polowanie na zorzę polarną

Podróż do Rosji, kierunek Murmańsk…

W dniach 22.01-28.01.2017 Radosław Sajdak, członek Braterstwa Polsko-Rosyjskiego, uczestniczył w wyprawie Polowanie na zorzę polarną. Podczas wyprawy odwiedził miejsca poświęcone bohaterom Związku Radzieckiego, gdzie zostały złożone kwiaty przy dumnie powiewającej fladze organizacji BPR, aby zaakcentować nasz szacunek do ważnych miejsc pamięci.

Oto relacja:

Podróż do Rosji rozpoczęliśmy z lotniska w Warszawie — o godz.16:30 udaliśmy się samolotem Lotu do Moskwy. Dwie godziny później lądowaliśmy na lotnisku Szeremietiewo, tam z linii międzynarodowych mieliśmy transfer na loty wewnętrzne i samolotem Aerofłotu polecieliśmy do Murmańska. W Murmańsku byliśmy też za dwie godziny — około godziny 23, ale już czasu lokalnego – czyli dwie godziny do przodu.

Po odpoczynku i śniadaniu w wygodnym hotelu Discovery dzień rozpoczęliśmy od zwiedzania miasta. Murmańsk to miasto portowe, leżące nad niezamarzającą dzięki ciepłym prądom morskim zatoką Kolską Morza Barentsa. Murmańsk liczy obecnie niecałe 300 tysięcy mieszkańców i ta liczba maleje, mimo prowadzonej polityki zachęcającej do osiedlania się w nim – nawet o 30% wyższe pensje. Miasto zostało w znacznym procencie zniszczone w czasie drugiej wojny światowej i jego obecny wygląd jest wypadkową bumu budowniczego w okresie Związku Radzieckiego i współczesnej architektury.

Za zasługi i ciężkie straty, jakie miasto i mieszkańcy ponieśli w czasie drugiej wojny – zostało odznaczone Gwiazdą Bohatera – Gord Gieroj. Murmańsk jest przyjaznym miastem – posiada liczne tereny zielone, ma własny kompleks sportowy – łącznie z terenem do uprawiania sportów zimowych – narty zjazdowe, biegowe, łyżwy. Pozytywne wrażenie robi duża ilość miejsc zabaw dla dzieci – rzeźby lodowe, ślizgawki, zjeżdżalnie, karuzele itp.

Na jednym ze wzgórz znajduje się imponującej wielkości pomnik bohatera – popularnie nazwanego «Alosza», przedstawia on żołnierza Armii Czerwonej. U stóp 34-metrowego monumentu pali się wieczny ogień – tam odbywają się uroczystości upamiętniające ważne daty powiązanie z historią miasta i drugą wojną światową. W samym mieście pomników upamiętniających bohaterstwo żołnierzy i mieszkańców jest kilkanaście. Ważnym miejscem jest pomnik upamiętniający marynarzy podwodniaków, którzy stracili życie w czasie pokoju — głównym elementem tego monumentu jest kiosk pochodzący z okrętu Kursk. Po tragedii Kurska opisano wszystkie nazwy okrętów, które spoczęły na dnie. Są umieszczone na pamiątkowej tablicy. W pobliżu pomnika znajdują się przepiękna współczesna cerkiew i latarnia morska. W okolicach portu jest ciekawy pomnik kobiety oczekującej na powracającego z morza mężczyznę – podkreślający związek miasta z morzem i przypominający o licznych tragediach na statkach i okrętach. W Murmańsku znajduje się też pomnik Kota Siemiona – zwierzę to zgubiło się podczas pobytu rodziny w Moskwie, ale zdołało w przeciągu 6 lat pokonać 2 tysiące kilometrów i powrócić do rodziny – niestety wkrótce odeszło – w ten sposób uczczono jego przywiązanie i trud. W samym centrum Murmańska – na Placu Pięciu Kątów – stoi nowoczesny hotel Azimut, a przed nim imponująca wielkością i urokiem choinka. Dzień zakończyliśmy podróżą do Teriberki – najbardziej na północ położonej osadzie – «tam zaczyna się ziemia Rosji».

Teriberka jest osadą nad Morzem Barentsa, jej mieszkańcy żyją głównie z rybołówstwa. W miejscowości tej nakręcono nominowany do Oscara film pt. Lewiatan. Jeszcze tego samego wieczoru wybraliśmy się na wybrzeże, aby obejrzeć zorzę – nasz trud został nagrodzony i oczom naszym ukazało się przepiękne świetlne wodowisko. Następnego dnia w planach był wyjazd do Kirowska – ośrodka sportów zimowych, ale niestety pogoda spłatała nam figla i droga z Teriberki na trzy dni została zamknięta ze względu na śnieżyce i wiatr ponad 160 km/h. Ten czas wykorzystaliśmy na piesze wycieczki po okolicy – na klif nad morzem, do Nowej Teriberki, śladami scen filmowych, a co wieczór zorza swym urokiem nagradzała nam ciężkie warunki pogodowe w ciągu dnia. Słowo dzień nie bardzo tu pasuje, bo widno było od godz. jedenastej do godz. piętnastej – ale człowiek szybko się do tego przyzwyczaja. Mieliśmy też okazję przekonać się o gościnność Rosjan, która przejawiała się w trosce o nas i o nasze żołądki – poznaliśmy wszystkie smaki zup: solianki, zupy uchy, smaki dorsza i łososia, jak również wszystkie odsłony smakowe renifera. Dopiero w piątek po godzinie osiemnastej udało nam się opuścić Teriberkę – wróciliśmy do Murmańska. W Murmańsku zjedliśmy wspaniałą kolację w restauracji Tundra – dania z ryb i renifera ponownie wprawiły w błogostan nasze podniebienia.

W sobotę, pełni pozytywnych wrażeń na temat Rosji i Rosjan, wróciliśmy z Murmańska przez Moskwę do Warszawy. Tak unikatowe, wspaniałe walory turystyczne, jakie przedstawia Federacja Rosyjska, nie sposób opisać, trzeba tam pojechać i na własne oczy się przekonać.

Poglądy autora mogą być niezgodne ze stanowiskiem redakcji.