Zabójczy snajperski „bat”: rosyjski karabin, który zawojował cały świat – foto

Prosta konstrukcja, niezawodność, celność i międzynarodowe uznanie – samopowtarzalny karabin SVD o kalibrze 7,62 mm „walczy” od ponad pół wieku. To najbardziej rozpowszechniona broń snajperska na świecie.

Jeden z trzech

SVD to dzieło życia konstruktora Jewgienija Dragunowa. W konkursie na projekt nowego półautomatycznego karabinu dla snajperów wojskowych w Zakładzie Mechanicznym w Iżewsku, w którym pracował Dragunow było wielu konkurentów. Konstruktor Siergiej Simonow zaproponował karabin snajperski SVS, a rusznikarze z Kowrowa pod kierownictwem Aleksandra Konstantinowa zaproponowali karabin 2B-V-10.

Dragunow i jego zespół nie mieli za zadanie stworzenia karabinu snajperskiego w tradycyjnym sensie. Mówiąc ogólnie, snajper nie miał z nią pracować w zakresie jednego celu z pozycji leżącej. Wojsko potrzebowało potężnej broni do wsparcia zmotoryzowanych jednostek karabinowych. Strzelec z karabinem samopowtarzalnym musi zachować mobilność, prowadząc celny i intensywny ostrzał na odległość do 600 metrów.

Dokładność, lekkość, niezawodność w każdych warunkach klimatycznych i maksymalna kompaktowość figurowały w zadaniu technicznym, ponieważ wymagano, aby snajper mógł działać nawet w krępujących ruchy warunkach i mógł strzelać z pojazdów w ruchu.

Wzorzec z indeksem SSV-58 „przestrzelił” konkurentów w pierwszych testach. Warto zauważyć, że na niektórych etapach w testach brał udział słynny snajper Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Wasilij Zajcew. Karabin Simonowa wypadł z zawodów, ponieważ okazał się zawodny i kapryśny – nawet w normalnych warunkach często występowały opóźnienia w strzale.

Projekty Dragunowa i Konstantinowa również miały dużo niedociągnięć, ale większość z nich konstruktorzy byli w stanie wyeliminować. Ostateczne testy odbyły się zimą 1962 roku. Pod względem dokładności wystrzału oba modele okazały się w przybliżeniu takie same, potwierdzając skuteczność nawet w rękach strzelców bez solidnego przygotowania. Jednak produkt Dragunowa przewyższał konkurenta pod względem niezawodności i żywotności.

W 1963 roku pierwsze egzemplarze nowego karabinu samopowtarzalnego weszły do użytku pod indeksem SVD. Każda strzelecka jednostka zmotoryzowana miała co najmniej jednego żołnierza z takim karabinem. Priorytetowymi celami dla snajperów wojskowych na polu bitwy były karabiny maszynowe, broń przeciwpancerna, pistolety bezodrzutowe, łącznicy i oficerowie.

Idealna konstrukcja

Automatyzacja SVD opiera się na zasadzie usuwania gazów prochowych przez otwór w ściance lufy. Otwór jest blokowany przez obrócenie zamka w lewo. Mechanizm jest wyposażony w trzy rygle bojowe, co znacznie zmniejsza jego wymiary, a także poprawia celność strzału. Po strzale gazy prochowe odpychają tłok i ramę do skrajnego tylnego położenia, zapora odsłania otwór i wyrzuca tuleję, rama ściska sprężynę powrotną i dociska spust. Potem mechanizm zwrotny kieruje ramę i zaporę do przodu, wysyłając kolejny nabój z magazynku. Aby oddać drugi strzał, wystarczy zwolnić spust i nacisnąć go ponownie.

Dragunow zwrócił szczególną uwagę na ergonomię. Karabin okazał się stosunkowo mały - wielkości porównywalnej do karabinu szturmowego Kałasznikowa. Jedną z cech szczególnych jest drewniana rękojeść, wykonana zgodnie ze schematem szkieletowym z wyciętym uchwytem. Wiele decyzji dotyczących rozwoju kolby i rękojeści zapożyczono z broni sportowej.

Oczywiście karabin należało jeszcze ulepszyć. Niektóre niedociągnięcia zostały wyeliminowane od razu po przyjęciu na wyposażenie armii. Między innymi, aby przedłużyć żywotność, lufę zaczęto chromować nie częściowo, ale całkowicie. Udoskonalono szyjkę magazynku, zmniejszając liczbę opóźnień podczas oddawania strzałów, zniwelowano kilka innych „drobnych niedoskonałości”.

W rezultacie SVD jest uznawany za najbardziej niezawodny karabin snajperski na świecie. Ponadto jest to pierwsze samopowtarzalne urządzenie na świecie o wysokiej precyzji. Po sukcesie radzieckich rusznikarzy w krajach zachodnich podobna broń pojawiła się także dla snajperów wojskowych.

Duża rodzina

SVD jest z powodzeniem stosowany w wojsku od dziesięcioleci. Niemniej jednak, jak każda, nawet najlepsza broń, karabin wymagał modernizacji. Tak więc w latach 90. model OC-03, zbudowany na bazie SVD, wszedł do arsenału specjalnych sił policyjnych. Snajperzy MSW często muszą działać w środowisku miejskim, w którym ceniona jest broń kompaktowa. OC-03 jest wykonany zgodnie ze schematem „bullpup” – komora zamkowa znajduje się (patrząc od strony lufy) za mechanizmem spustowym. Długość całego karabinu jest mniejsza niż metr, a lufa osiąga 520 milimetrów. Układ wewnętrzny został całkowicie zachowany. Dodano również model z automatycznym ostrzałem.

Mniej więcej w tym samym czasie w Iżewsku opracowano karabin snajperski dla jednostek Sił Powietrznych. Długość jest taka sama – nieco ponad 1100 milimetrów, ale ze składaną kolbą. Ten model wszedł do służby w wojskach powietrzno-desantowych na początku lat 90. XX wieku.

W 2000 roku rosyjskie wojsko potrzebowało karabinu dużego kalibru zdolnego do przebicia kamizelek kuloodpornych piechoty i lekko opancerzonych pojazdów. Modyfikacja o „dużym kalibrze” jest przeznaczona do amunicji o większej mocy 9,3 x 64, opracowanej specjalnie na bazie naboju myśliwskiego. Z odległości stu metrów przebija dziesięć milimetrów pancerza. Celownik PSO-1 został zastąpiony bardziej nowoczesnym Hyperionem 1P70 z możliwością celowania do 1300 metrów. I chociaż konstrukcja mechanizmu SVD musiała zostać wzmocniona, to zasadniczo nic się nie zmieniło.

Najnowsza modyfikacja – SVDM – została opracowana kilka lat temu. W celu zwiększenia stabilności i precyzji podczas strzelania rusznikarze skrócili i nieco bardziej obciążyli lufę. Ponadto, jeśli to konieczne, na SVDM instalowany jest tłumik, a szyny Picatinny pozwalają szybko zamontować celowniki optyczne i nocne. Z SVDM można prowadzić celny ostrzał w cele na odległość do 800 metrów.

Kolejnym obiecującym rozwiązaniem rosyjskich inżynierów opartym na SVD jest karabin snajperski Czukawina. Ten karabin jest znacznie krótszy, ma mniej niż metr, gdy kolba jest rozłożona. Ze względu na bardzo wytrzymałe lekkie tworzywa sztuczne waga wynosi nieco ponad cztery kilogramy. Deklarowany zasięg strzału wynosi 1200 metrów. Nadaje się do różnych rodzajów amunicji: 7,62x54, natowskie 7,62x51 i kaliber snajperski 338 Lapua Magnum. Jednocześnie cała automatyka została przejęta z karabinu Dragunowa i różni się tylko drobnymi szczegółami.