„Krymnasz" i koniec. Żadnych negocjacji, dyskusji, targów

Trzy lata temu znakomita większość mieszkańców Krymu (96,57 proc.) w ogólnym referendum wypowiedziała się za przyłączeniem półwyspu do Rosji. Nie mogło to zdziwić nikogo, kto choć trochę orientował się w realiach  ukraińskiej i rosyjskiej rzeczywistości na tych terenach ostatnich 24 lat.

Prawda, 2014 rok nie sprzyjał wstrzemięźliwości w działaniach i ocenach jakichkolwiek wydarzeń na terenach państwa ukraińskiego, które wstrząsane było wówczas konwulsjami przewrotu państwowego dokonanego pod kuratelą Unii Europejskiej i USA.

Można przytoczyć milion argumentów przeciwko dogłębnie skorumpowanej administracji Wiktora Janukowycza, która doprowadziła państwo ukraińskie do niesłychanej słabości, a społeczeństwo do biedy, przy towarzyszących tym zjawiskom arogancji i poczuciu całkowitej bezkarności.

Problem polega na tym, że ci, którzy od dawna przygotowywali się do wykorzystania społecznego gniewu przeciwko władzy i stanęli na jego czele, potraktowali go instrumentalnie i zafundowali w kolejnych latach swoim rodakom taką gehennę, z której nie ma i chyba nie będzie dobrego dla Ukrainy wyjścia.

Krym nie był wyjątkiem — odbijały się tu wszystkie procesy, których źródłem był kijowski Majdan z tą wszakże różnicą, że większość mieszkańców półwyspu była narodowości rosyjskiej, a przytłaczająca większość różnych narodowości mówiła i myślała po rosyjsku, a kulturowo utożsamiała się z Rosją, a nie Ukrainą.

Zatem to, co na zachodniej Ukrainie przyjmowano jeśli nie z aplauzem, to przynajmniej bez sprzeciwu czyli nagły skok nastrojów skrajnie nacjonalistycznych, demonstrowaną jawnie wrogość do Rosji i historyczną narracja mającą swe źródła w ludobójczych formacjach wojskowych, na Krymie wywoływała strach i sprzeciw.

Jak trafnie ujął to jeden z rosyjskojęzycznych mieszkańców Ukrainy: „Chcą nas pozbawić języka, historii i wiary".

Nie trzeba wielkiego znawcy, by zorientować się, że to od setek lat powody najbardziej krwawych wojen na wszystkich kontynentach.

Rozmawiałem z jednym z dziennikarzy, który przebywał na Krymie, kiedy „zielone ludziki" pojawiły się na ulicach Symferopola i innych strategicznych punktów półwyspu.

Najbardziej w jego opowieści uderzyło mnie to, co później z niechęcia lub sympatią przyznawał cały świat — zupełnie niewojskowy charakter tej doskonale przygotowanej operacji.

Ludzie w mundurach bez dystynkcji zachowywali się tak, jakby brali specjalne lekcje dobrego wychowania w szkołach dla szlachetnie urodzonych: wyrażali się dwornie, nie przejawiali agresji, pozwalali się chętnym fotografować się z nimi nie przymierzając jak turyści w Zakopanem z białymi misiami. Potem na Zachodzie nazwano to „wojną hybrydową", żeby choć trochę dodać czegoś negatywnego do opisu tego zjawiska. Krym — był doskonale zaplanowaną i przeprowadzoną operacją.

Krym jest rosyjski od 3 lat i świat ma z tym ogromny problem.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że cały, miłujący pokój i prawa człowieka Zachód byłby dopiero wtedy zachwycony, gdyby półwysep pogrążył się w wojnie domowej, krwawej i okrutnej.

Jasno byłyby wówczas określone strony — kto zły, kto dobry i komu należy pomagać, a kogo jednoznacznie potępiać.

Oczywiście, Rosja jest teraz potępiana, ale czarno-biały podział na agresora i ofiary, najlepiej liczone w tysiącach, mocno ułatwiłby przekonanie swoich społeczeństw, że Rosja jest i będzie poza nawiasem prawdziwie cywilizowanych krajów.

A tak… jak wytłumaczyć prostym ludziom, odbiorcom propagandy w UE, że podczas krymskiej operacji nie rozległ się ani jeden wystrzał, nikt nie rzucił choćby butelką z benzyną w stronę opancerzonych pojazdów „zielonych ludzików"?

Czemu całe ukraińskie garnizony, z rozkazami, by strzelać do mitycznego „wroga" jednak walczyć nie chciały, poddawały się, opuszczały koszary, a część żołnierzy wracała na Ukrainę? Część, bo wielu decydowało się na pozostanie na Krymie i służbę dla półwyspu, ale już w szeregach armii rosyjskiej.

Na przykładzie Krymu jak na dłoni widać podwójne standardy, stosowane w polityce Zachodu.

Referendum na Krymie, choć zorganizowane zgodnie ze wymogami, natychmiast zostało uznane na Zachodzie za nielegalne, bo miało miejsce pod lufami karabinów i z pewnością, jak chórem mówiły zachodnie środki masowego przekazu i politycy, zostało sfałszowane, choć na poparcie tej tezy nie przedstawiono żadnych przekonujących argumentów. A sondaże poważnych i wiarygodnych ośrodków badania opinii publicznej (Instytut im. Razumkowa, Gfk, UNDP) od lat wskazywały na to, że przyłączenia Krymu do Rosji chce większość mieszkańców Krymu.

Ale tego nikt nie brał i nie bierze do dziś pod uwagę.

Kiedy Zachód ogłaszał niepodległość Kosowa, wtedy naruszając wszelkie normy prawa międzynarodowego, stada prawników i polityków uzasadniały słuszność tej decyzji, choć wielu bardziej dalekowzrocznych analityków uprzedzało zwolenników tego rozwiązania, że właśnie otwierają puszkę Pandory. No i otworzyli, a kiedy zetknęli się z krymskim referendum, do którego przeprowadzenia trudno się w sposób istotny przyczepić, nagle zapominają o kosowskich przykładach.

Co gorsza dla nich, Rosja w sprawie Krymu zajmuje nieodmiennie twardą pozycję. „Krymnasz" i koniec, żadnych negocjacji, dyskusji, targów, na które Zachód tak bardzo liczył przy okazji wprowadzania sankcji.

Ta jednoznaczna postawa Rosji świadczy o dwóch sprawach: że sankcje nie działają, a po drugie, że czuje się wyjątkowo pewna siebie, swojej siły i słuszności swojego postępowania.

Ten ostatni, emocjonalny argument zawiera w sobie element, którego Zachód nigdy właściwie nie uwzględniał w swoich rachubach wobec Rosji.

Im zawsze się wydawało, że wszystko w światowej polityce jest formą handlu.

My wam to, a wy nam to. Za ile? Za tyle. A kiedy zetknęli się z czymś, co w Rosji nazywają duchowością, stają bezradni.

Krym jest jaskrawą emanacją tej bezradności.

Marceli Szpaczyński, polski publicysta, Warszawa

Poglądy autora mogą być niezgodne ze stanowiskiem redakcji.