Uściskać wszystkie pociągi

Młoda artystka z Moskwy „uczłowiecza” pociągi. W jej twórczości wagony metra, pociągów podmiejskich i dalekobieżnych są żywymi istotami o ludzkiej twarzy i sylwetce z jarzącymi się oczami-reflektorami.

Romantyka kolei: daleka droga, zmieniający się krajobraz za oknem, zawierane znajomości i rozmowy, żyjące swoim niezwykłym życiem pociągi.

Sputnik Polska rozmawia z Sofią Stepanenko, młodą artystką z Moskwy, która „humanizuje” pociągi. W jej twórczości obecne są i nowoczesne czerwono-szare pociągi podmiejskie, i zielone ryskie, które jeżdżą po torach od lat 80. XX wieku, i nowoczesna Lastoczka, kursująca w Moskwie po Moskiewskiej kolejowej linii obwodowej (MCK).

Goście MŚ 2018 na pewno będą mieli okazję zapoznać się z nią w Niżnym Nowogrodzie i Soczi, a z Sapsanem, przemieszczając się między Petersburgiem a Moskwą.

W wykonaniu Drofy (pseudonim artystyczny Sofii) wagony moskiewskiego metra najczęściej zamieniają się w chłopców, a kolei podmiejskiej (tzw. elektryczki) – w dziewczęta.

— Skąd pomysł stworzenia portretu pociągu?

— Pamiętam, że stałam późnym wieczorem na platformie. Gdy przyjechał mój pociąg, jego obraz nagle pojawił się w mojej głowie.

— Często podróżujesz? Czy pamiętasz najbardziej oddalony punkt, do którego dotarłaś pociągiem?

— Podróżuję rzadko z powodu ograniczonych finansów. W dzieciństwie jeździłam pociągami dość często. Najdalej jechałam z Rosji do Danii.

— W jednym z wywiadów powiedziałaś, że niektóre postacie już się uformowały. Możesz je opisać? Może charakter, ich wiek? Kto jest Twoim ulubieńcem?

— Mam swoje własne postacie, które uosabiają moje hobby. Moją ulubienicą jest dziewczyna żołnierz Tatiana. Jest wesoła, pełna wigoru i nigdy się nie poddaje.

— Pociągi zawsze skądś i dokądś jadą. Czy Twoi bohaterowie mają ten punkt w swojej biografii? Miasto rodzinne lub narodowość?

— Na razie nie zastanawiałam się nad tym. Wszystkie zmiany i uzupełnienia biografii moich bohaterów pojawiają się z czasem w mojej głowie.

— Malowałaś pociągi, wagony, całe składy za granicą?

— Na razie nie.

— Jaki jest Twój stosunek do graffiti? Dość często spotyka się je na wagonach pociągów. Czy chciałabyś spróbować sił w tym gatunku?

— Mam neutralny stosunek do graffiti, dopóki nie zamienia się ono w wandalizm. A spróbować – tak, nawet z ciekawości.

— Powiedziałaś, że zaczęli pisać od Ciebie kolejarze. Czy oni też postrzegają swoje pociągi jako żywe istoty? Może pamiętasz jakiś interesujący komentarz?

— Komentują moje prace, śmieją się, proponują nowe pociągi, wskazują na nieścisłości. Pod jednym z moich postów pewna techniczka z zajezdni napisała, że chciałaby uściskać wszystkie dziewczyny-elektryczki.

— Czy myślałaś o humanizowaniu np. samolotów?

— Na razie nie.

— Odkąd zaczęłaś publikować swoje prace, czy pojawiły się zamówienia, propozycje? Gdzie widzisz siebie w przyszłości, po ukończeniu studiów?

— Czasami otrzymywałam zamówienia jeszcze przed pojawieniem się humanizacji. Jaki będę miała zawód, nie mogę powiedzieć. Ale jestem przekonana, że powinien być związany ze sztuką.