W Rosji znaleziono oznaki nadchodzącego końca świata

Naukowcy Instytutu Badań Polarnych i Morskich im. Alfreda Wegenera (Niemcy) doszli do wniosku, że topnienie wiecznej zmarzliny na wybrzeżu Morza Ochockiego wzmacnia efekt cieplarniany i globalne ocieplenie - czytamy w komunikacie prasowym na EurekAlert!.

Badacze przeanalizowali osady morskie wzdłuż wybrzeża Morza Ochockiego, których wiek wynosił 11,5, 14,6 i 16,5 tys. lat. Wiadomo, że w tamtych czasach zbiegających się z końcem ostatnią epoką lodowcową dochodziło do nagłych skoków stężenia dwutlenku węgla w atmosferze Ziemi, jednak ich przyczyny nie były znane. 

Okazało się, że osad zawierał pozostałości po roślinach, które zsuwały się na morskie dno. Masa organiczna była o kilka tysięcy lat starsza od otaczających skał, co wskazywało na to, że uwalniały się podczas topnienia wiecznej zmarzliny i przedostawały się do rzek. Mniej więcej 11,5 i 14,6 tys. lat temu, gdy trwało intensywne topnienie lodowców poziom morza podniósł się o około 20 metrów w ciągu zaledwie kilku stuleci. To z kolei doprowadziło do znacznej erozji przybrzeżnej wiecznej zmarzliny w Morzu Ochockim i północnej części Pacyfiku. 

Jednak topnienie wiecznej zmarzliny doprowadziło do nasilenia efektu cieplarnianego z powodu wyzwolenia dużej ilości dwutlenku gazu. Dwutlenek węgla powstaje w górnej warstwie kory ziemskiej z powodu rozkładania przez bakterie dużej ilości masy biologicznej (przeważnie resztek roślinnych) zawartej w zamarzniętym gruncie. Rezultaty modelowania komputerowego potwierdziły, że erozja sprzyjała wzrostowi poziomu gazów cieplarnianych w atmosferze o 50% 11-14 tys. lat temu i o 25% — 16 tys. lat temu.

Według naukowców obecnie ten scenariusz jest realizowany powtórnie. Wybrzeże w Arktyce ulega intensywnemu zniszczeniu, w niektórych miejscach linia brzegowa odsuwa się z prędkością 20 m rocznie. Jednak do tej pory wpływ erozji wiecznej zmarzliny w modelach klimatycznych nie był doceniany.