Naukowcy odkryli tajemnice psychiki ateistów

Czołowi teolodzy, socjolodzy i psycholodzy świata po raz pierwszy szczegółowo zbadali psychikę ateistów i innych niewierzących, i rozproszyli pewne stereotypy na temat „bezbożników”. Opowiedzieli o tym na spotkaniu Papieskiej Rady ds. Kultury w Watykanie, a pełna wersja ich raportu została opublikowana na stronie internetowej Uniwersytetu w Kent.

Nasze obserwacje są bezpośrednio sprzeczne z konwencjonalnymi stereotypami. Na przykład ludzie wierzą, że ateiści nie mają obiektywnej moralności i celu w życiu, ale jednocześnie są bardzo aroganccy i mają zupełnie inny zestaw wartości w porównaniu z wierzącymi. Wszystkie te stereotypy okazały się fałszywe - opowiada Jonathan Lanman z Uniwersytetu Queens w Belfaście (Wielka Brytania).

Antropolodzy, socjolodzy i psycholodzy od dawna badają różne czynniki, które wpływają na skłonność danej osoby do wierzenia w nadprzyrodzone siły i istoty. W kwietniu 2012 roku naukowcy wykazali, że ludzie o analitycznym sposobie myślenia rzadziej wierzą w nadprzyrodzone siły i zjawiska niż ci, którzy polegają na intuicji w rozwiązywaniu problemów.

W rezultacie okazało się, że wielu niewierzących okazało się mniej pewnych swoich poglądów na temat braku jednego boga lub wielu bóstw niż przedstawiciele dominującej wiary w ich kraju lub wszystkich wierzących w ogóle. Ta cecha nie zależała od braku lub obecności wiary wśród respondentów, ale od ich narodowości. Na przykład amerykańscy ateiści i wierzący byli równie mocno przekonani, że mieli rację i bardziej aktywnie bronili swoich przekonań niż mieszkańcy Japonii i Danii.

Co więcej, typowy zestaw wyższych wartości osobistych i społecznych okazał się mniej więcej taki sam dla wierzących i niewierzących. Na pierwszym miejscu u wszystkich były takie pojęcia jak „rodzina” lub „wolność”, a następnie takie pojęcia, jak przyjaźń, natura, empatia, pozytywne myślenie lub równość.

Żyjemy w szczególnej epoce historycznej, kiedy wszystkie polityczne i społeczne opinie zaczynają się gwałtownie polaryzować. Z tego powodu niezwykle interesujące i radosne było dla nas stwierdzenie, że jedna z największych psychologicznych przepaści w życiu ludzkim okazała się nie tak wielka, jak myśleliśmy wcześniej - podsumowuje Lanman.